Wspinaczka sportowa – konkurencje dyscypliny olimpijskiej

Pierwsze mistrzostwa świata we wspinaczce sportowej zorganizowano w 1991 roku we Frankfurcie. Od Igrzysk Olimpijskich w Tokio w 2020 roku wspinaczka sportowa została włączona na listę dyscyplin olimpijskich. Być może również dlatego stała się popularnym sportem, w którym swoich sił chce spróbować coraz więcej osób. Czym jednak właściwie jest wspinaczka sportowa? Polega ona niemalże na tym samym, co wspinaczka klasyczna z tym, że w głównej mierze zawody oraz treningi odbywają się w obiektach zamkniętych.

Na sztucznych ścianach rozmieszczone są specjalne punkty asekuracyjne, chwyty i stopnie, które pomagają wspinaczom w pokonywaniu drogi. Zwykle zawody w tej dyscyplinie podzielone są na kategorie dla juniorów i seniorów, a także dla kobiet i mężczyzn. Podczas eliminacji zawodnicy obserwowani są przez sędziów, którzy przyznają określoną liczbę punktów za wykonanie poszczególnych zadań.

Co można zyskać dzięki uprawianiu wspinaczki sportowej? To sport, który angażuje do pracy wszystkie mięśnie ciała. Wpływa więc na ich rozwój i poprawę sprawności oraz równowagi. To także świetny sposób na poprawienie swojej kondycji i wydolności. Poza korzyściami fizycznymi można też wypracować inne cenne umiejętności jak na przykład pokonanie swojego lęku czy planowanie przestrzenne swoich kolejnych ruchów.

We wspinaczce sportowej wyróżnia się trzy podstawowe konkurencje:

1. Wspinaczka na czas – w tej rywalizacji liczy się przede wszystkim szybkość. W rundzie bierze się pod uwagę czas pokonania drogi. Dwóch zawodników ściga się na takich samych piętnastometrowych ścianach z różnego rodzaju przeszkodami. W kwalifikacji zawodnicy mają możliwość podejścia do dwóch biegów. Do rundy finałowej, która wchodzi już w fazę pucharową, przechodzi dwóch zawodników z najlepszym czasem.

2. Bouldering – w tej kategorii najważniejsza jest siła maksymalna zawodników. To jedyna konkurencja, w której nie stosuje się lin asekuracyjnych, a jedynym zabezpieczeniem jest materac rozłożony pod czterometrową ścianką. Konkurencja polega na pokonaniu jak największej liczby przeszkód i osiągnięciu najwyższej z nich. Na ostateczny wynik wpływa także liczba prób, którą zawodnik podjął, by zdobyć jak największą liczbę przeszkód.

3. Prowadzenie – konkurencja rozgrywa się na ściance o wysokości 15 metrów. Odbywa się przy wykorzystaniu lin asekuracyjnych. Liczy się w niej przede wszystkim siła i wytrzymałość, gdyż o wygranej decyduje osiągnięcie jak najwyższego punktu w najkrótszym czasie oraz niepominięcie żadnego przelotu na ściance. Gdy zawodnik popełni ten błąd, zostaje zdyskwalifikowany.

Na potrzeby igrzysk, wszystkie trzy typy kwalifikacji zostały połączone w trójbój, zwany formatem łączonym.