Budowa jachtu żaglowego – co warto wiedzieć?

Kadłub jest podstawową częścią jachtu, która jest zanurzona w wodzie. Na dole znajduje się jego spód, nazywany również dnem, a po bokach – burty, czyli pionowe ściany. Miejsce, w którym burta przechodzi w spód, to obło – nazywa się tak z uwagi na kształt. Burty dzielą się na:

• prawe – sterburty,
  
• lewe – bakburty zwane też portburtami.
  

• miecze szybrowe w jachtach mieczowych – mogą to być miecze obrotowe lub szybrowe,
  
• płetwy balastowe w jachtach balastowych – to charakterystyczny element budowy jachtu morskiego.

Patrząc do góry, kadłub przykryty jest pokładem, który dzieli się na:

• pokład dziobowy od strony dziobu – fordek,
  
• pokład rufowy od strony rufy – achterdek.
  

Do kabiny można dostać się zwykle na dwa sposoby:

• zejściówką od strony kokpitu,
  
• forlukiem lub innym lukiem od strony fordeku.
  

• kabina nawigacyjna dla nawigatora,
  
• kajuty, czyli elementy żaglówki służące do snu załogi,
  
• kambuz – część kuchenna jachtu,
  
• mesa – odpowiednik salonu na jachcie,
  
• kingston – toaleta, choć nie występuje zawsze w żaglówce; budowa 
• małych jednostek jest nieco inna.
  

Budowa kadłuba jachtu nie kończy się jednak na części mieszkalnej. Pod nią, a konkretnie pod gretingami, czyli drewnianą podłogą, znajduje się zęza. To z niej zwykle wybiera się wodę podczas żeglugi. Jest to najniższy punkt całego jachtu, jeśli chodzi o jego powierzchnię użytkową.

Warto pamiętać też o takim elemencie wyposażenia jak kotwica, która jednak często spuszczana jest do zbiornika z pokładu, przynajmniej w przypadku mniejszych jednostek. Zewnętrzna część kadłuba pokrywana jest regularnie laminatem, co ma zwiększyć niezatapialność. 

Maszty umożliwiają stawianie żagli. Kiedyś były wykonywane głównie z drewna, dziś wykorzystuje się jeszcze dodatkowo stopy aluminium. Maszt mocuje się na stałe na w opętniku albo cęgach – tam umieszczana jest jego dolna część, czyli pięta. Góra masztu nazywana jest z kolei stopem.

Następnie masz mocowany jest w pionie przez sztag, czyli stalową linę biegnącą od topu masztu do dziobu. Dzielą się one na:

• forsztag – biegnie najbardziej z przodu,
  
• stensztag – biegnie do stengi masztu,
  
• achtersztag – lina o tym samym kierunku, ale przeciwnym zwrocie.
  

Najczęściej używanym ożaglowaniem w formie ruchowym są te na slupach bermudzkich. Składa się ono z żagli szytych z materiału w prostokątach, czyli brytach. Większy z nich nazywa się grontem, a mniejszym fokiem. Pracuje się na nich za pomocą dwóch bazowych lin, czyli:

• fałów – podnoszą i opuszczają żagle,
  
• szotów – ustawiają kąt natarcia względem wiatru.
  

• liklina wszyta w lik przedni i wkładana w likszparę w maszcie,
  
• ślizgacze, które ułatwiają poruszanie liny,
  
• żmijka owinięta wokół masztu,
  
• pierścienie – raczej zarezerwowane dla gafli.
  

• raksy do mocowania żagla do sztagu,
  
• rolfoku.

Do masztu przytwierdzone są żagle. Mogą, ze względu na kształt, różnić się one między sobą. Wyróżnia się żagle:

• łacińskie,
  
• lugrowe,
  
• rozprzowe,
  
• gaflowe,
  
• bermudzkie,
  
• rejowe.

W zasadzie we wszystkich mniejszych jachtach sterowanie zachodzi za pomocą urządzenia sterowego, czyli po prostu steru. Zwykle jego budowa jest prosta, bo składa się z:

• płetwy sterowej,
  
• jarzma,
  
• rumpla.