Jak wygląda wspinaczka z asekuracją na wędkę?

W przypadku wspinaczki na wędkę, lina wspinaczkowa biegnie przez punkt asekuracyjny znajdujący się nad wspinaczem. Ten układ sprawia, że po odpadnięciu od ściany lub skały zatrzymujemy się niemal natychmiast, a więc bez efektu dłuższego spadku. Sposób ten opiera się na zmniejszeniu sił działających na ciało wspinacza i uznawany jest za szczególnie bezpieczny. Tym samym stosuje się go często podczas nauki wspinaczki i treningów na sztucznych ściankach.

Do tego rodzaju asekuracji można stosować liny dynamiczne i statyczne, w zależności od warunków. W środowisku wspinaczkowym ten sposób wspinania nie jest jednak uznawany za powszechnie stosowany, bo głównie służy do rozwijania umiejętności technicznych bez dużego ryzyka. Z tego też powodu jest on potocznie nazywany wędkowaniem. Jednak nawet sportowi wspinacze sięgają po ten wariant przy patentowaniu trudnych dróg, wszędzie tam, gdzie liczy się precyzja i chęć wielokrotnego powtarzania fragmentów trasy.

Przy wspinaniu na wędkę lina nie wisi luźno u pasa wspinacza, a taka sytuacja występuje tylko przy stosowaniu asekuracji dolnej. W takim przypadku przy jej prowadzeniu to wspinający przeciąga ją przez kolejne punkty asekuracyjne, a to wymaga już większej uwagi i odwagi. Z racji tego, że może znaleźć się powyżej ostatniego wpięcia, odpadnięcie wspinacza często wiąże się z krótkim spadkiem w powietrzu, po którym zawisa na linie. Asekurowanie dolne wymaga więc lepszej techniki i większego przygotowania psychicznego.

Podstawą bezpiecznej asekuracji jest odpowiednie ustawienie się asekuranta względem ściany. Nie należy stać bezpośrednio pod wspinaczem, bo może ono skutkować niebezpiecznym kontaktem w razie odpadnięcia wspinacza lub spadającego kamienia. Na przewieszonych drogach musimy unikać miejsc, gdzie potencjalnie znajdzie się nasz towarzysz wspinaczkowy w ruchu wahadłowym. Najczęściej wybieramy pozycję 2 lub 3 metry od ściany i przesuwamy się lekko na bok, poza linię lotu.

Podczas wspinaczki utrzymujemy właściwe napięcie liny. W początkowej fazie drogi wykonujemy jej wybieranie dość mocno, zwłaszcza przez pierwsze metry. Zbyt duże luzy na linie na niskiej wysokości mogą poskutkować tym, że spadnie on na ziemię, szczególnie gdy używamy rozciągającej się liny dynamicznej. Wraz ze wzrostem wysokości możemy pozwolić sobie na nieco więcej swobody.

Utrzymywanie kontaktu wzrokowego bywa trudne, dlatego należy opierać się na krótkich i zrozumiałych komendach. Używamy prostych słów, w slangu wspinaczkowym korzystamy z „luz” i „wybierz”, które jasno określają oczekiwania. Podczas asekurowania unikamy rozmów z innymi osobami. Ciekawym pomysłem są pryzmatyczne okulary, które pozwalają obserwować partnera bez konieczności unoszenia głowy.

Podczas opuszczania partnera należy dopasować tempo do terenu wspinaczkowego. Gdy ściana posiada wypustki i formacje, to działamy ostrożnie, aby nie stracić równowagi. Na prostych, pionowych odcinkach możemy opuszczać szybciej. W przewieszeniach proces ten przebiega najsprawniej, bo ciało nie dotyka skały. Końcówkę liny kontrolujemy precyzyjnie po to, aby nasz partner wspinaczkowy mógł bezpiecznie wylądować na nogach. Na koniec należy poluzować linę o dodatkowy metr, aby umożliwić mu odwiązanie się z liny i uprzęży.

Dostępne są różnorakie rozwiązania techniczne, które poprawiają bezpieczeństwo, a przy tym pozwalają zmniejszyć ryzyko wynikające z dużej różnicy wagi między wspinaczami. Jednym z nich jest użycie półautomatycznych przyrządów do asekurowania, które same wspomagają hamowanie liny w krytycznych momentach. Dodatkowo można wpiąć dwa HMS-y do przyrządu dla zwiększonego tarcia i lepszej kontroli. Inna metoda na zniwelowanie różnicy wagi to zastosowanie dolnego stanowiska lub dopięcie do obciążenia na przykład ciężkiego worka z piaskiem, co bywa popularne na sztucznych ściankach.

Na rynku istnieją też specjalistyczne rozwiązania w postaci precyzyjnie zaprojektowanych, wytrzymałych hamulców. Takie urządzenie zwiększa siłę hamowania liny przy pierwszym przelocie i zatrzymuje efekt szarpnięcia przy asekurowaniu. Wybór konkretnego patentu zależy jednak od wielu zmiennych. Znaczenie ma przede wszystkim różnica masy, ale istotny jest także sam charakter drogi wspinaczkowej, a więc między innymi obecność stałych punktów asekuracyjnych, długość odcinka i dodatkowa, własna asekuracja.