Grossglockner Hochalpenstrasse, czyli najwyższy szczyt Alp austriackich, to cel wycieczki wielu osób w Austrii. Jak tam dojść? Sprawdź!
Największą atrakcji w Austrii jest szczyt Grossglockner. Do tego warto dodać jedną z najpiękniejszych dróg widokowych w Europie, czyli Hochalpenstrasse. Jak tam dojechać? Jak się przygotować na wycieczkę? Sprawdź, co warto wiedzieć przed wspinaczką!
Grossglockner to najwyższy szczyt Alp austriackich, mierzący 3798 m n.p.m. Jest położony na terenie Parku Narodowego Wysokie Taury, tuż przy granicy Karyntii i Tyrolu. U jego stóp rozciąga się Pasterze, czyli największy lodowiec Austrii. Grossglockner razem z nim tworzy jeden z najbardziej rozpoznawalnych krajobrazów w całych Alpach. Jego wierzchołek ma charakterystyczny, strzelisty kształt i jest widoczny z wielu kilometrów.
Wejście na Großglocknera to wyzwanie typowo alpejskie – prowadzi przez lodowiec, strome podejścia i eksponowaną grań. Mimo że jest to najpopularniejszy szczyt wśród austriackich alpinistów, wymaga dobrej kondycji, doświadczenia w poruszaniu się w terenie wysokogórskim oraz podstawowego sprzętu wspinaczkowego. Dla osób bez doświadczenia zalecana jest wycieczka z licencjonowanym przewodnikiem górskim.
Pogoda w rejonie Grossglocknera bywa bardzo zmienna i potrafi zmienić się w ciągu kilkunastu minut – nawet latem warunki mogą przypominać pełną zimę. Silny wiatr, nagłe opady śniegu czy burze są częste, dlatego przed wyruszeniem na szczyt serca Parku Narodowego i zobaczeniu, jak rozciąga się panorama, konieczne jest sprawdzenie prognozy i odpowiednie przygotowanie sprzętowe.
Najłatwiej dostać się w okolice Großglockner od południa, przez austriacką miejscowość Heiligenblut lub od północy, przez Kals am Großglockner w Tyrolu Wschodnim. Obie miejscowości są dobrze skomunikowane lokalnymi drogami, a do Kals prowadzi malownicza trasa przez dolinę Kalser Tal. Z tych punktów można rozpocząć wędrówkę pieszą do schronisk podszczytowych, takich jak Lucknerhütte czy Stüdlhütte, będących bazą wypadową dla wspinaczy.
Austriacki szczyt jest zdobywany głównie latem, od czerwca do września, kiedy warunki są najstabilniejsze, a większość tras jest dostępna bez konieczności poruszania się w głębokim śniegu. Wejście na Grossglockner zimą staje się znacznie trudniejsze i zarezerwowane wyłącznie dla bardzo doświadczonych alpinistów – dostęp do szczytu wymaga zaawansowanej wiedzy i często poruszania się na nartach skiturowych. Dla większości osób najbezpieczniejszym i najprzyjemniejszym wyborem będzie sezon letni.
Zdobycie Grossglocknera to ambitna wyprawa, do której nie wystarczy dobra kondycja – trzeba być przygotowanym na poruszanie się w warunkach typowych dla wysokich Alp. Wspinaczka prowadzi przez lodowiec, skalne odcinki i eksponowane granie, dlatego warto mieć wcześniejsze doświadczenie w chodzeniu w rakach, asekuracji liną i poruszaniu się w trudnym terenie. Trening kondycyjny, na przykład w Tatrach lub innych górach o większej ekspozycji, może być dobrym przygotowaniem.
Niezbędne jest również odpowiednie wyposażenie: raki, uprząż, kask, lonża, lina, czekan, buty wysokogórskie, okulary przeciwsłoneczne, ciepła i wodoodporna odzież oraz zapas jedzenia i wody. Warto też znać podstawy nawigacji i oceny warunków lodowcowych. Ze względu na dużą wysokość, należy liczyć się z objawami lekkiej choroby wysokościowej – dlatego zaleca się podejście aklimatyzacyjne z noclegiem w schronisku.
Chcąc zaplanować wycieczkę, warto wiedzieć, że istnieje kilka dróg na szczyt. Zobacz, jak wyglądają trasy poniżej.
Wejście klasyczną drogą rozpoczyna się zazwyczaj w miejscowości Kals am Großglockner, skąd dojeżdża się do Lucknerhaus (1920 m) – to ostatni punkt z dojazdem autem. Stąd pieszo przez Lucknerhütte (2241 m) i Stüdlhütte (2802 m) dochodzi się do Erzherzog-Johann-Hütte (3454 m) – najwyżej położonego schroniska w Austrii, które służy jako baza przed odkryciem szczytu. Trasa prowadzi przez lodowiec Ködnitzkees, wymaga poruszania się w rakach i asekuracji liną ze względu na szczeliny lodowcowe.
Dalsze podejście ze schroniska prowadzi przez Glocknerleitl – stromy odcinek śnieżno-lodowy, aż do Kleinglockner–Grossglockner. Grań jest eksponowana, ale technicznie niezbyt trudna (I-II stopień w skali UIAA). Droga nie jest oznakowana tabliczkami – to typowa trasa alpejska, gdzie orientację zapewniają ślady, kopczyki lub znajomość terenu. Uznawana za najłatwiejszą drogę na szczyt, ale i tak wymaga doświadczenia lub odpowiedniego przygotowania.
Stüdlgrat to efektowna, eksponowana grań południowo-zachodnia, uznawana za jedną z najpiękniejszych klasycznych dróg graniowych w Alpach Wschodnich. Podejście zaczyna się tak samo, jak w przypadku drogi klasycznej – z Lucknerhaus przez Stüdlhütte. Zamiast kierować się na Johann-Hütte, szlak odbija na Stüdlgrat po południowej stronie szczytu. Początkowe podejście prowadzi po piargach i śnieżno-lodowych polach, następnie przechodzi w graniówkę.
Sama grań to solidna wspinaczka w skale o trudnościach do III stopnia UIAA, miejscami bardzo eksponowana. Wymaga asekuracji i obycia z ekspozycją, ale oferuje spektakularne widoki. Nie ma tu znaków turystycznych – orientacja odbywa się na podstawie topografii i znajomości drogi. Stüdlgrat to świetna opcja dla osób, które mają już doświadczenie w alpejskich graniach i szukają bardziej sportowego wejścia na Grossglockner.
Pallavicini Rinne to legendarna, północna trasa lodowa prowadząca przez stromy żleb (rinne), przecinający północną ścianę Grossglocknera. Startuje się z Franz-Josefs-Höhe (2369 m), skąd trzeba podejść na lodowiec Pasterze, a następnie pod ścianę. Sama rynna ma nachylenie około 50–55°, długość mniej więcej 600 m i bywa mocno zalodzona, czasem z odcinkami mikstowymi (lód+skała).
To droga wyłącznie dla bardzo doświadczonych alpinistów – wymaga umiejętności wspinaczki lodowej, asekuracji na śrubach i doskonałej znajomości warunków. Nie prowadzi tędy żaden szlak turystyczny, a sam dostęp do podstawy rynny może być trudny i niebezpieczny.
Mayerlrampe to kolejna północna trasa na Grossglockner, biegnąca obok Pallavicini Rinne, ale nieco mniej stroma i bardziej techniczna mikstowo. Trasa startuje również z Franz-Josefs-Höhe i prowadzi przez lodowiec Pasterze, następnie przez Grögerschneide, do wejścia w kuluar Mayerlrampe.
Ta droga ma nachylenie do 45°, z mikstowymi odcinkami w górnej części. Wymaga doświadczenia w poruszaniu się po lodzie, asekuracji i skalnych fragmentach. Warunki są bardzo zależne od pory roku i pogody – zbyt późną wiosną lód się topi, zimą może być sporo lawin. Również nie ma żadnych oznaczeń, to typowa wspinaczka alpejska dla zaawansowanych.
Choć na sam wierzchołek Grossglocknera rowerem się nie wjedzie, to trasa prowadząca w jego kierunku – Großglockner Hochalpenstraße – jest jednym z najbardziej kultowych podjazdów kolarskich w Alpach. Ma ponad 1700 metrów przewyższenia, liczne serpentyny i punkty widokowe, a do tego asfalt w stanie niemal idealnym. Co roku przyciąga tysiące amatorów szosy, którzy chcą się zmierzyć z jednym z najwyżej położonych odcinków drogowych w Austrii.
Najważniejsze z nich to Stüdlhütte (2802 m) – nowoczesne, dobrze wyposażone schronisko alpejskie, będące główną bazą wypadową na trasę przez Stüdlgrat, oraz Erzherzog-Johann-Hütte (3454 m) – najwyżej położone schronisko w Austrii, usytuowane tuż pod szczytem. Popularne są także Lucknerhütte (2241 m) i Salmhütte (2638 m), idealne na pierwszy nocleg i aklimatyzację. W sezonie letnim miejsca noclegowe warto rezerwować z wyprzedzeniem – zainteresowanie jest spore.
Chcesz poczuć przyjemność z jazdy z widokiem na majestatyczny Grossglockner? Trasa widokowa wijąca się przez serce Wysokich Taurów ma 48 kilometrów długości i łączy miejscowości Bruck an der Großglocknerstraße w Ziemi Salzburskiej z Heiligenblut w Karyntii. Najwyższy punkt tej panoramicznej drogi znajduje się na przełęczy Hochtor. Na trasie mija się liczne punkty widokowe, serpentyny, tunele i ekspozycje geologiczno-przyrodnicze.
Alpejska droga widokowa jest płatna i zazwyczaj otwarta od maja do października – zimą jest zasypana śniegiem i całkowicie zamknięta dla ruchu. Choć nie prowadzi na szczyt góry, to właśnie ona sprawia, że Grossglockner jest tak szeroko dostępny i popularny także wśród osób niezajmujących się wspinaczką.
Jeśli chcesz wejść na Grossglockner, przewodnik może Ci pomóc zdobyć najwyższą górę Austrii. Jeśli chcesz to zrobić samodzielnie, pamiętaj o odpowiednim przygotowaniu i sprawdzeniu pogody przed wyruszeniem wysokogórską drogą. Dzięki temu będziesz mógł cieszyć się widokami w bezpieczny sposób.
