Skąd pochodzi karate? Gdzie powstało?
Karate wywodzi się z japońskiej wyspy Okinawa, należącej niegdyś do Królestwa Ryūkyū. Powstało jako połączenie lokalnych technik walki zwanych te oraz wpływów chińskich, rozprzestrzenianych głównie przez kupców i dyplomatów z Chin. Początkowo karate było znane jako te (ręka), a jego formy różniły się w zależności od regionu i nauczyciela. Na okinawskiej wyspie wyodrębniły się dwie główne szkoły – Shurite oraz Nahate – które były inspirowane chińskimi rodzajami boksu takimi jak Wutang i Shaolin (Shorinji Kempo). Techniki Shurite były szybkie, natomiast Nahate preferowało bardziej siłowe, stabilne formy walki. Z czasem te wpływy połączyły się, tworząc podstawy dzisiejszego karate.
Nazwa karate początkowo oznaczała chińska ręka, co podkreślało pochodzenie technik z Chin. W XX wieku Gichin Funakoshi, jeden z głównych propagatorów karate w Japonii, zaproponował zmianę interpretacji znaku kara na pusty, co nadało nazwie nowe znaczenie – pusta ręka. Tłumaczył to jako symbol walki bez użycia broni oraz oczyszczania umysłu z negatywnych emocji i nawyków. Ta zmiana nie była łatwa, gdyż zarówno na Okinawie, jak i w Japonii wpływy chińskie były uznawane za coś prestiżowego i doskonałego.
W 1922 roku Funakoshi zaprezentował karate w Tokio, co zapoczątkowało jego popularyzację na głównych wyspach Japonii, nie tylko w Okinawie. Forma, którą opracował – Shotokan – stała się jedną z najważniejszych i do dziś jest uznawana za klasykę karate.