Trójskok – na czym polega ten sport lekkoatletyczny?

Trójskok prawdopodobnie ma swoje korzenie w starożytnej Grecji, gdzie mógł być częścią pentatlonu podczas antycznych igrzysk olimpijskich. Nie ma jednak jednoznacznych dowodów na to, że odbywał się on w formie zbliżonej do tej współczesnej. Niektórzy historycy sugerują, że mógł być inspirowany irlandzkimi igrzyskami Tailteann, gdzie były obecne podobne sporty.

W nowożytnej formie trójskok pojawił się na nowożytnych igrzyskach olimpijskich w 1896 roku w Atenach. Wówczas złotym medalistą w tej konkurencji został Amerykanin James Connolly, który uzyskał wynik 13,71 m. Warto zauważyć, że kobiety zadebiutowały na igrzyskach olimpijskich dopiero w 1996 roku w Atlancie.

W Polsce trójskok zyskał na znaczeniu dzięki wybitnym osiągnięciom Józefa Szmidta, który dwukrotnie zdobył złoty medal olimpijski w tej konkurencji (1960, 1964) oraz ustanowił rekord świata, jako pierwszy człowiek przekraczając granicę 17 metrów.

Rekord świata w trójskoku i Europy należy do Jonathana Edwardsa. Uzyskał on wynik 18,29 m 7 sierpnia 1995 roku. W Polsce niezmiennie niepokonany jest ten uzyskany przez Zdzisława Hoffmana z 1985 roku i wynoszący 17,53 m. 

Wśród kobiet najlepsza jest Yulimar Rojas z Wenezueli, która w marcu 2022 roku wykonała skok na 15,74 metra, a w Europie Inesa Kraweć, z niewiele krótszym wynikiem 15,50 m (1995). W naszym kraju najwyższy wynik należy do Małgorzaty Trybańskiej, która uzyskała 14,44 m w 2010.

Trójskok to konkurencja lekkoatletyczna, w której zawodnicy muszą zrobić trzy skoki, następujące po sobie. Pierwszy polega na odbiciu z nogi i wylądowaniu na tę samą. Drugi ponownie wykorzystuje tę samą kończynę, jednak lądowanie odbywa się na przeciwnej. Trzeci to odbicie z drugiej nogi i lądowanie w dowolny sposób, zazwyczaj na obie. Dwa początkowe skoki odbywają się na twardej bieżni, natomiast trzeci kończy się na piasku. 

Jak się mierzy trójskok? Tak samo jak w skoku w dal, czyli pomiar rozpoczyna się od krawędzi belki odbicia najbliżej piaskownicy i kończy na najbliższym śladzie pozostawionym przez zawodnika w piasku. Długość skoku mierzy się w linii prostej, prostopadłej do belki. Skok zostaje unieważniony, jeśli zawodnik przekroczy belkę, nie trafi w piaskownicę lub nieprawidłowo przeprowadzi którąkolwiek z faz skoku.

Każdy skoczek ma określoną długość rozbiegu (zazwyczaj 40-50 m). Musi być on szybki i kontrolowany, aby uzyskać maksymalną prędkość. Lądowanie musi nastąpić wewnątrz wyznaczonej strefy piaskownicy. Wygrywa ten zawodnik, który uzyskał najlepszy wynik. 

Nauka rozpoczyna się od ćwiczeń izolujących każdą z trzech faz. Na tym etapie celem jest opanowanie poprawnej i skutecznej techniki odbicia, lądowania oraz utrzymania równowagi. Zawodnicy wykonują ćwiczenia na miękkim podłożu, by zminimalizować ryzyko kontuzji. Trenerzy koncentrują się na dynamice i prawidłowym ułożeniu ciała w każdej fazie. Przykładowe ćwiczenia to podskoki na jednej nodze, z miejsca oraz lądowanie na oznaczone punkty. Następnie kolejne fazy są stopniowo łączone.

Kluczowym etapem jest trening rozbiegu, który ma wpływ na dynamikę. Ćwiczenia skupiają się na optymalnym rytmie i prędkości, które powinny narastać w miarę zbliżania się do belki. Po opanowaniu tej umiejętności zawodnik łączy rozbieg z pełnym ruchem, zwracając uwagę na płynność i precyzję. W miarę rozwoju trenerzy analizują technikę, identyfikując błędy, takie jak zbyt niskie odbicie czy niewłaściwe ułożenie ciała. 

Dla skoczków dyscyplina ta to nieustanne wyzwanie, a dla widzów fascynujące widowisko, w którym każdy centymetr może decydować o zwycięstwie. Sport ten, będący połączeniem techniki, dynamiki i precyzji jest bardzo wymagający, jednak jednocześnie daje ogromną satysfakcję, zarówno kibicom, jak i zawodnikom.