Czym jest polowanie szwedzkie? Jak polować metodą szwedzką?

Polowanie szwedzkie to forma polowania zbiorowego, wywodząca się ze Skandynawii. Łączy ona tradycję z nowoczesnym podejściem do łowieckiego rzemiosła. Charakteryzuje się precyzyjną organizacją, spokojnym przebiegiem i dużym naciskiem na bezpieczeństwo. W przeciwieństwie do klasycznego pędzenia tutaj nie chodzi o wypłoszenie zwierzyny wprost na linię myśliwych, lecz o powolne, kontrolowane jej przemieszczanie z pomocą psów i naganki. To metoda oparta na dyscyplinie, komunikacji i szacunku.

Takie polowanie, zwane także cichym pędzeniem, składa się zazwyczaj z kilku miotów, z których każdy obejmuje precyzyjnie wyznaczony fragment łowiska – często od 100 do 300 hektarów. Przed rozpoczęciem każdy uczestnik losuje numer stanowiska, czyli ambonki, która jest zaznaczona na mapie. Miejsca te są zlokalizowane w równych odstępach – zazwyczaj co 80-120 metrów – i rozmieszczone w taki sposób, by linia myśliwych obejmowała przewidywany kierunek przejścia zwierzyny. 

Gdy odbywa się polowanie z ambony, obowiązuje bezwzględna zasada bezpieczeństwa – broń można załadować dopiero po dojściu na stanowisko, i tylko wtedy, gdy myśliwy znajduje się na nim fizycznie, nie w drodze. Dozwolone są wyłącznie strzały oddawane w ściśle określonych kierunkach, które podano na odprawie. Myśliwi muszą też ściśle przestrzegać kątów strzału. Zazwyczaj są to sektory ograniczone w promieniu 30°-45°, bez możliwości strzelania na bok lub za siebie. Minimalna dopuszczalna odległość do celu to 25 metrów, maksymalna 80 metrów dla broni gwintowanej. Dla gładkolufowej wynosi do 40 metrów. 

Naganka porusza się od przeciwległej strony miotu – spokojnie, w szerokim szyku. Naganiacze nie podnoszą głosu, nie biją w pałki ani nie używają gwizdków, jak w klasycznych pędzeniach. Ich zadaniem jest wywieranie delikatnej presji, aby zmusić zwierzynę do przemieszczenia się, nie do ucieczki. Do pomocy używa się psów gończych lub płochaczy. 

Obowiązkowe podczas polowania są elementy odblaskowe odzieży w kolorze ostrzegawczym, najczęściej pomarańczowym lub czerwonym takie jak kamizelka myśliwska, opaska na ramię lub czapka, aby każdy uczestnik był dobrze widoczny w terenie. Strój powinien być komfortowy, niekrępujący ruchów i dostosowany do pogody, najlepiej wodoodporny i oddychający. Warto zainwestować w wygodne buty terenowe z dobrą przyczepnością, ponieważ miejsca wyczekiwania na dzikie zwierzęta często znajdują się w lesie lub na nierównym podłożu. Ze względu na długość polowania i czas oczekiwania, niezbędna jest odzież warstwowa. Pozwala ona utrzymać komfort cieplny bez przegrzewania się podczas przemieszczania.

Podstawowym ekwipunkiem jest radiotelefon lub inny środek łączności umożliwiający kontakt z prowadzącym oraz innymi osobami. W wielu przypadkach korzysta się również z map łowiska, drukowanych lub cyfrowych, które pokazują rozmieszczenie siedzisk i trasę. Myśliwi często używają lornetek oraz lunet o regulowanym przybliżeniu, dostosowanych do warunków terenowych i maksymalnej odległości strzału. Stosuje się także odbiorniki GPS do śledzenia pozycji zwierząt.

Polowanie takie ma wiele zalet. Przede wszystkim zapewnia wysoki poziom bezpieczeństwa – dzięki ścisłemu rozmieszczeniu osób na otwartych, niskich ambonkach, z jasno wyznaczonymi kierunkami strzału, minimalizuje się ryzyko pomyłek i przypadkowego ostrzału. Taka konstrukcja ambon zapewnia dobrą widoczność i stabilność przy strzelaniu. Kolejną zaletą jest etyczne podejście – ciche pędzenie z udziałem psów i spokojna praca ograniczają stres u zwierzyny, co przekłada się na bardziej przemyślane i celne trafienia.

Polowanie metodą szwedzką to nie tylko sposób na pozyskanie zwierzyny, ale także przykład odpowiedzialnego i świadomego łowiectwa. Dobrze sprawdza się tam, gdzie ważna jest myśliwska skuteczność bez pośpiechu.