Najniebezpieczniejsze sporty

Na igrzyskach olimpijskich są dyscypliny, które wymagają ogromnej sprawności fizycznej, a przy tym wiążą się także z wyraźnym ryzykiem zdrowotnym. Chociaż praktycznie każda konkurencja sportowa niesie pewne zagrożenia, to jednak niektóre z nich niechlubnie wyróżniają się pod względem liczby urazów. Mimo nieustannego wprowadzania rozwiązań poprawiających bezpieczeństwo zawodników nie da się całkowicie wyeliminować urazów. Jakie konkurencje uznawane są za te wysokiego ryzyka wśród sportów olimpijskich?

• Boks. Zderzenia głową między bokserami, powtarzające się uderzenia w jedną część ciała, a także duże ryzyko wstrząśnienia mózgu to tylko niewielka ilość zagrożeń. Nawet przy użyciu kasków i nadzorze medycznym, kontuzje neurologiczne oraz złamania pozostają realnym problemem.
  
• Kolarstwo. Zarówno jazda na rowerze szosowym, jak i górskim to sporty pełne nieprzewidywalnych sytuacji. Upadki przy dużych prędkościach, trudne warunki pogodowe i przeszkody terenowe sprawiają, że zawodnicy narażeni są na liczne obrażenia.
  
• Gimnastyka artystyczna. Wysokie ryzyko wynika z precyzyjnych, energicznych ruchów wykonywanych na wysokości. Nawet jeden, pozornie nieistotny błąd w trakcie akrobacji prowadzi do poważnych kontuzji, gdzie ekstremalne upadki mogą skończyć się urazami kręgosłupa i złamaniem kończyn.
  
• Skoki do wody. Dla widza wydają się finezyjne i estetyczne. Jednak skoki wykonywane z dużych wysokości wiążą się z ryzykiem kontuzji przy nieprawidłowym wejściu do wody. Wymagana jest tu doskonała kontrola ciała.
  
• Pięciobój nowoczesny. Kombinacja pięciu różnych konkurencji to spore wyzwanie dla zawodników, które testuje ich wszechstronność. Najbardziej ryzykowna jest tam jazda konna oraz szermierka, gdzie łatwo o upadki i urazy.
  
• Zapasy. Bliski kontakt fizyczny i intensywne rzuty o matę prowadzą do częstych zwichnięć, naciągnięć i urazów stawów. Dlatego siła i technika muszą iść w parze z niebywałą kontrolą ciała.
  
• Triathlon. Woda otwarta, szybka jazda na rowerze i długodystansowy bieg tworzą nieprzerwaną sekwencję ogromnych obciążeń dla organizmu. Uczestnicy mierzą się ze zmęczeniem i zmiennym środowiskiem. Wszystko to prowadzi do różnorakich urazów ze względu na ogromne przeciążenia.
  
• Podnoszenie ciężarów. Tu największym zagrożeniem są przeciążenia układu mięśniowo-szkieletowego. Niepoprawna technika lub zbyt duży ciężar może doprowadzić do poważnych urazów stawów i mięśni.
  
• Skok o tyczce. Połączenie prędkości, siły i precyzji, ale w tym przypadku każdy błąd może skutkować upadkiem z dużej wysokości. Mimo specjalistycznych mat i zabezpieczeń kontuzje nie są wcale rzadkością.
  

Sporty ekstremalne to wymagająca próba siły fizycznej i odwagi. Sportowcy muszą wykazać się ogromną dyscypliną przy kontrolowaniu własnego ciała i umysłu. Wspólną cechą tych aktywności jest to, że odbywają się one w warunkach nieprzewidywalnych, a więc na dużych wysokościach, przy znacznych prędkościach lub w skrajnie niebezpiecznym środowisku. W przeciwieństwie do klasycznych dyscyplin tutaj nie wystarczy technika i siła. Potrzeba odpowiedniego przygotowania i doskonałej znajomości procedur bezpieczeństwa.

Praktycznie każdy ranking najbardziej ekstremalnych sportów otwiera BASE jumping. To skrajnie ryzykowna forma wykonywania skoków spadochronowych z nieruchomych obiektów, a więc budynków, anten, mostów i wysoko położonych formacji skalnych. Uczestnicy są wyposażeni w specjalny kombinezon wingsuit, który pozwala im osiągać prędkości przekraczające 200 km/h. W trakcie lotu wykonują precyzyjne manewry w wąskich przestrzeniach, na przykład między szczytami górskimi. Moment otwarcia spadochronu następuje zaledwie kilka sekund przed lądowaniem, więc skoczek dysponuje minimalnym marginesem błędu.

Większość wypadków w tej dyscyplinie to wynik awarii sprzętu, niewłaściwego złożenia spadochronu lub trudnych warunków atmosferycznych. Mgła, silny wiatr i ograniczona widoczność potrafią pokrzyżować skrupulatnie zaplanowany skok. Mimo to skoczkowie nierzadko traktują to jako dodatkowe wyzwanie.

To popularna odmiana zwykłego nurkowania, która odbywa się w zalanych wodą jaskiniach. Wymaga zaawansowanych umiejętności obsługi sprzętu oddechowego i perfekcyjnej orientacji w terenie. Głębokie eksploracje podwodnego świata (poniżej 30 metrów) niosą ryzyko narkozy azotowej. W skrajnych przypadkach prowadzi to do dezorientacji i błędnych decyzji. W ciemnościach nietrudno także pomylić kierunki i zgubić się w gąszczu podwodnych korytarzy przed właściwym powrotem na powierzchnię.

Nierzadko dochodziło do zaklinowania się w wąskich szczelinach, zgubienia liny powrotnej albo awarii sprzętu bez możliwości natychmiastowego wezwania pomocy. Ze względu na wysoką śmiertelność, nurkowanie w jaskiniach dostępne jest wyłącznie dla certyfikowanych nurków technicznych. Mimo to nawet ci najbardziej doświadczeni nie są odporni na błędy i sytuacje całkowicie losowe.

Wśród sportów wysokiego ryzyka to właśnie wspinaczka górska, zwłaszcza ta powyżej 8 000 metrów, wiąże się z ogromną liczbą niebezpieczeństw dla zdrowia i życia. Istnieje między innymi ryzyko wystąpienia choroby wysokościowej, niedotlenienia i hipotermii. Trudno także przewidzieć pojawienie się lawiny. W obszarach wysokogórskich każda decyzja, od wyboru trasy po tempo podejścia, może więc przesądzić o życiu lub śmierci. Nawet uraz kostki w niższych partiach gór skutkuje nierzadko wielogodzinnym, dramatycznym zejściem.

Wspinaczka lodowa to jeszcze bardziej nieprzewidywalna forma wspinania w ekstremalnych warunkach. Odbywa się na zamarzniętych wodospadach lub na ścianach lodowcowych. Zamiast zwykłych punktów asekuracyjnych używa się tutaj śrub lodowych, których wytrzymałość zależy od jakości lodu. Podczas wspinaczki dochodzi do nieustannych zmian temperatury, które wpływają na stabilność powierzchni. Dodatkowym zagrożeniem są spadające fragmenty lodu, a także możliwość obsunięcia się i zawalenia się całego odcinka ściany na wspinacza.

Heliskiing to ekstremalne narciarstwo w nieoznaczonym terenie, do którego dostęp umożliwia helikopter. Dotarcie do miejsca startu jest już samo w sobie ryzykowne. Pogarszająca się pogoda, nagłe podmuchy wiatru, a także ograniczona do kilku metrów widoczność podczas lotu wymagają od pilota doskonałego rozeznania się w terenie.

Po wylądowaniu narciarze poruszają się po terenach, dla których nie wyznaczono stałych tras. W praktyce oznacza to, że mogą wpaść do szczeliny, poruszyć lawinę lub zgubić się w nieznanym sobie obszarze. Z tego też powodu w zestawach bezpieczeństwa każdego narciarza znajdują się sondy lawinowe, radiolatarnie i maski tlenowe. Zazwyczaj nie są dostępne naziemne trasy ratunkowe, więc nie można liczyć na szybki dostęp do pomocy. Dlatego każda taka jazda na nartach lub na snowboardzie wiąże się z realnym zagrożeniem życia.

Istnieje jednak nawet bardziej ekstremalna odmiana tego sportu. Jest nią ujeżdżanie meksykańskich byków bojowych. Te zwierzęta są mniejsze, ale za to znacznie bardziej sprawne i nieprzewidywalne. Potrafią nawet przeskoczyć ogrodzenia areny i w ten sposób zagrażają także widowni. To bez wątpienia najniebezpieczniejszy sport na świecie, w którym adrenalina, niebezpieczeństwo i agresja są wpisane w każdy jego aspekt.