Paraboks, czyli boks na wózkach – jak trenują osoby niepełnosprawne? 

Paraboks, czyli boks dla niepełnosprawnych, powstał jako odpowiedź na potrzebę aktywizacji i rehabilitacji osób z ograniczeniami ruchowymi. Jego początki sięgają lat 90. XX wieku, kiedy w Stanach Zjednoczonych zaczęto eksperymentować z wprowadzeniem boksu jako elementu treningów osób poruszających się na wózkach. Sport ten, uprawiany na wózkach, to forma wszechstronnej terapii ruchowej. Treningi dostosowane do możliwości zawodników przynoszą wiele konkretnych korzyści zdrowotnych takich jak:

• wzmacnianie mięśni i poprawa sprawności,
  
• poprawa koordynacji i refleksu,
  
• rehabilitacja i aktywizacja układu krążenia,
  
• redukcja napięcia mięśniowego i stresu.
  

Choć na paraolimpiadach boks na wózkach wciąż czeka na pełne uznanie przez Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski, to jako dyscyplina sportowa, jest on obecny w wielu krajowych i międzynarodowych turniejach. Zawody organizowane są między innymi w USA, Wielkiej Brytanii, Kanadzie i Australii. W Polsce również pojawiają się inicjatywy popularyzujące boks dla niepełnosprawnych, a liczba klubów wspierających takich zawodników stopniowo rośnie. Przykładami są organizacje Fundacja Równi w Sporcie czy Klub Bokserski RUSHH Kielce, których działalność polega na zwiększaniu pewności siebie u każdego uczestnika poprzez właśnie ten sport.

Standardowo treningi odbywają się trzy razy w tygodniu, a ich celem jest nie tylko poprawa kondycji, siły czy refleksu, ale przede wszystkim aktywizacja i integracja zawodników. Atmosfera podczas zajęć opiera się na wzajemnym wsparciu i wspólnym dążeniu do sportowego sukcesu. Zawody i rywalizacja dostarczają uczestnikom niesamowitego poczucia satysfakcji, a działania podejmowane w ramach treningów paraboksu wpisują się w ideę aktywnej rehabilitacji, podobnie jak boccia – inna znana dyscyplina.

Zasady boksu dla niepełnosprawnych są dostosowane do możliwości zawodników i zależą od rodzaju ich niepełnosprawności. Najważniejsze zasady obejmują:

• walkę w pozycji siedzącej (na specjalnych wózkach sportowych),
  
  
• brak ciosów poniżej pasa,
  
  
• wykluczenie poruszania się na wózku w trakcie ataku – liczy się precyzja i technika uderzeń,
  
  
• walka odbywa się w rundach trwających zazwyczaj 2-3 minuty,
  
  
• stosowanie kasków ochronnych i rękawic bokserskich.
  
  

Paradoks jest otwarty dla szerokiej grupy zawodników. Dopuszcza się udział osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności, w zależności od zasad konkretnej federacji lub organizatora zawodów. Najczęściej boks na wózkach uprawiają osoby:

• po amputacjach kończyn dolnych,
  
• z porażeniem kończyn dolnych,
  
• z uszkodzeniami rdzenia kręgowego,
  
• z dziecięcym porażeniem mózgowym,
  
• z zaburzeniami układu ruchu ograniczającymi możliwość poruszania się.
  

Zaangażowanie zawodników paraboksu, ich determinacja i nieustępliwość w dążeniu do celu sprawiają, że tradycyjne postrzeganie sportowych ograniczeń przestaje istnieć. W ich świecie sport wykracza poza fizyczne bariery, stając się areną, na której siła woli i hart ducha triumfują nad przeciwnościami losu. Przekonaj się, jak zaangażowanie i pasja przekraczają ograniczenia i zamieniają marzenia w rzeczywistość!